Në tregjet shqiptare, dyqane ushqimore dhe lokale, gjithnjë e më shpesh ngrihen pikëpyetje për sigurinë ushqimore. Qytetarët ankohen për produkte me afate të skaduara, mish të dyshimtë, fruta e perime të spërkatura me kimikate dhe produkte të përpunuara pa etiketime të qarta. Pyetja që lind natyrshëm është: A funksionojnë organet përkatëse për kontrollin e cilësisë së ushqimeve?
Autoriteti Kombëtar i Ushqimit (AKU), në teori, ka kompetencat dhe strukturat për të garantuar sigurinë ushqimore, përmes kontrolleve të rregullta dhe të papritura. Por në praktikë, në shumë raste duket se reagimi i tyre është ose i vonuar, ose i papërfillshëm. Biznese të caktuara janë kthyer në “zona të mbrojtura”, ku inspektimi ose shmanget, ose bëhet në mënyrë sipërfaqësore.
Nga ana tjetër, konsumatorët ndihen të pambrojtur dhe shpesh nuk dinë ku të ankohen apo nuk marrin përgjigje kur denoncojnë raste të shkeljeve. Shpesh, kontrollet bëhen vetëm pas skandaleve mediatike ose pas incidenteve me pasoja për shëndetin.
Përveç AKU-së, edhe bashkitë kanë një rol në mbikëqyrjen e tregjeve dhe kushteve higjieno-sanitare, por edhe këtu vërehen lëshime dhe mungesë ndërveprimi efektiv me institucionet qendrore.
Qytetarët kërkojnë transparencë dhe veprim. Jo vetëm për të parandaluar rrezikun për shëndetin publik, por edhe për të vendosur një standard të qartë në një treg që shpesh dominon nga informaliteti dhe abuzimi.
A është koha që kontrolli i ushqimeve të dalë nga letra dhe të hyjë realisht në aksion? Për momentin, përgjigjja mbetet pezull, ndërsa qytetarët hanë çdo ditë me dyshimin se çfarë po u serviret në tryezë