Nëse një gjyqtar në detyrë, brenda mureve të një institucioni që simbolizon drejtësinë, mund të ekzekutohet mes ditës dhe mes njerëzve, çfarë mbrojtje mund të presë qytetari i zakonshëm? Çfarë sigurie mund të ketë ai kur hyn në një shkollë, në spital, apo thjesht ecën në rrugë?
Qytetari tani e ndien një frikë të përhershme dhe pasiguri të thellë. Ai e kupton se jeta nuk ka vlerë të mjaftueshme për shtetin, se mekanizmat e mbrojtjes kanë dështuar dhe se askush nuk do ta mbrojë atë në momentin e nevojës. Çdo hap në hapësirën publike mund të shndërrohet në rrezik; çdo vizitë në një institucion shtetëror mund të bëhet një bast me jetën.
Në mes të këtij krizmi dhe dhembjeje, qytetari fillon të mendojë jo me logjikë politike, por me instinkt të pastër mbijetese. Ai kupton se nuk mund të llogarisë më te drejtësia, se jeta e tij mund të mos vlejë asgjë për ata që e qeverisin vendin. Frika bëhet pjesë e përditshmërisë, dhe mosbesimi te institucionet shndërrohet në një ndjenjë të thellë braktisjeje, që e shtyn drejt vetëpërkujdesjes ekstreme.
Ngjarja e tmerrshme nuk është thjesht tragjedi private për familjen dhe kolegët e gjyqtarit, por një alarm i fortë për të gjithë shoqërinë. Në një vend ku një gjyqtar mund të vritet brenda sallës së gjyqit, qytetari i thjeshtë e kalon çdo ditë duke e pyetur veten: “A mund të jem unë i vrari i ardhshëm?”
Përfundimisht, kjo është një e vërtetë e dhimbshme që nuk thuhet shpesh me zë: kur shteti dështon në detyrën e tij themelore, qytetari mbetet i vetëm, i pambrojtur dhe i ekspozuar plotësisht. Dhe kjo frikë nuk mund të fshihet as të mbulohet me deklarata politike ose protesta të kohëshme. Ajo është realiteti i përditshëm i një populli të mbërthyer nga pasiguria dhe padrejtësia.
